Η παιδική φτώχεια, ως φαινόμενο, προϋπήρχε της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Σήμερα αποτελεί – περισσότερο από ποτέ – μιαν οδυνηρή πραγματικότητα, η οποία – τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα – λαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις.

Η πραγμάτωση των «δικαιωμάτων του παιδιού» -όπως τα έχει ορίσει η ειδική διεθνής σύμβαση- και η επένδυση στην ποιότητα της παιδικής ζωής, με συγκροτημένο, ορθολογικό και αποτελεσματικό τρόπο, επιβάλλεται να γίνει πυρήνας των σχεδιαζόμενων πολιτικών σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο, ως ηθική υποχρέωση αλλά και προτεραιότητα κάθε οικονομικής πολιτικής, συνιστώντας έτσι τη «λυδία λίθο» για τη διασφάλιση της πολυπόθητης αειφόρου κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης.