(…) Η δημοκρατία, το κράτος δικαίου, το κράτος πρόνοιας, οι νομοθετικές και υπερνομοθετικές ρυθμίσεις, θεωρητικά, εξασφαλίζουν, λίγο πολύ, ένα θεσμικό περιβάλλον όπου (πάντα θεωρητικά) φαινόμενα όπως ο ρατσισμός και η ξενοφοβία θα έπρεπε να μη γίνονται ανεκτά και η θέση των μεταναστών να είναι εξασφαλισμένη. Φυσικά, η κανονιστική παρέμβαση του κράτους δεν έχει διαρκώς την ίδια ένταση και η ανάγνωση τριτενέργειας των συναφών δικαιωμάτων μερικώς μόνον ανταποκρίνεται στις ανάγκες προστασίας μελών μειονοτικών ομάδων απέναντι στις αλλοφοβικές τάσεις των ιδιωτών. Αναδύεται, τώρα, το κεντρικό πρόβλημα: το πέρασμα από τη θεωρία στην πράξη είναι ευθύνη του κράτους αλλά είναι και υποχρέωση όλων των κοινωνών. (…)
(ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)